Uyku ve Ayri oda

Ilgar'la zaten cok da harika olmayan uyku duzenimiz iyice bozulmus durumda. Ilgar dogdu dogali yataginda yatiyor fakat bizim basucumuzda. Onceleri yataginin bir tarafindaki parmakliklari kaldirmis bizim yataga dayamistik. Boylelikle ben yavruya istedigim zaman ve sekilde ulasabiliyor ama yavruyu yanimizda yatirip onu ezme riskini almiyorduk. Hem daha sonra kendi yataginda yatmaya alistirma gibi bir derdimiz olmayacakti. Bence cok guzel ve pratik oldu. Tavsiye ederim. Ne zaman ki Ilgar kimil kimil ilerleyip iki yatak arasina girme calismalarina basladi, o zaman parmakliklarini taktik yataga. Yine benim basucumda, bizim orada oldugumuzu gorup bilerek huzurla uyudu yavrum.

Fakat artik durum degisti sanki. Her uykusundan aglayarak uyanma, her sabahin besinde bizi cigliklarla uyandirip yaklasik bir yarim saat sonra yine uyuyakalma, sonra yine bir yarim saat sonra cigliklar derken ben su siralar iyice yiprandim. Bir donem gece teroru denen durumu yasadik. O ayri idi. Yavru uykusundan uyanmadan, ruya goruyormus gibi, korkuyla ciglik cigliga agliyordu. Bizi tanimiyor, aradigi memeyi burnunun ucunda sunulmus olmasina ragmen gormuyordu. Boyle yaklasik yarim saati bulan aglama krizinden sonra kendiliginden uykuya daliyordu. Gece teroru denirmis buna, bilmezdim. Hala devam ediyor olabilirmis fakat biz sansliydik ki bitti.

Simdiki sorundan doktoruna bahsettigimde bana "ayrilma endisesi"nin soz konusu olabilecegini, giderek dozunun artabilecegini ve bu yuzden kendi odasinda yatmayi ogrenmesi gerektigini soyledi. Tabii odasina koy, aglasin, alisir elbet gibi bir yontem degildi tavsiye ettigi. Odasi oldugunu anlayabilecek kapasitede oldugunu, ona anlatacagim seylerin sandigimdan daha cogunu anlayabilecegini, baslarda zorlansak da her ihtiyaci oldugunda yanina gidip bizlerin yan odada oldugunu, kendisinin uyumasi gerektigini vs. anlatmam gerektigini, ileriki yaslarda kendi odasinda uyumakta sorun yasamayacagini vb. anlatti.
Acikcasi cok ikna olmustum. Odasini temizledim dun aksam. Simdi yatagini ve diger esyalarini buraya tasimak gerekiyor. Fakat dun gece temizlik isi bitip de odamiza emzirmek icin gittigimde cok garip hissettim. Sanki onun odasi bizimkine cok uzakti. Sanki yavrum beni gormeyince korkardi... Sanki ben uyanip uyanip yavrunun ustunu ortmeye, nefesini dinlemeye, yuzum ona donuk yatmaya fazla alismisim. Belki yavru hazirdir da ben hazir miyim bilemedim. Degilim sanirim.

Sonra aklima babasiyla konustuklarimiz geldi. Zaman zaten inanilmaz hizli geciyor. Sanki bu ilk asama olacak. Ayri odaya cikacak. Sonra ayri dunyalarin insanlari olacagiz. Ayri eve ciktiginda uzaktaki sevgili ana babadan  ibaret olacagiz. Ayrilma endisesi sadece yavrularda olmuyormus iste. Aman!