Iki gundur ise gitmeden evde calisiyorum. Bilmem iyi mi ettim? Is yerinde epey bir kosturmaca halinde oluyorum. Hareket iyi geliyor belli ki. Tez icin iki satir yazacagim diye hareket miktarini da azaltmis oldugumdan olsa gerek rahatsiz hissettim. Hani bebegin hareket ettigini anlamiyorum cogu zaman diye yaziyorum ama bir his oluyor, bebek kanat cirpiyor sanki icimde. Iste o his bugun olmadi. Karnim kasildi sanki, daha bir sert oldu.
Once uzandim, bekledim kipirdasin diye. Simdi yazarken anliyorum ki bunlar bizim ilk iletisim hallerimiz. Ben uzaninca, epey bir zaman sonra kipirtilar basladi. Sonra oturdum calisabilmek icin, yine ayni rahatsiz edici his. Ben boyle bolca uzanarak calisamam ki! Bir kere hemen uyuyakalirim, gunun hangi saatindeyiz hic fark etmez. En son calismamin neresinde kalmistim, hatirlamam bile.
Eskiden kapanirdim calisma alanima, yemeden/ icmeden/ uyumadan, kesintisiz calisarak (genellikle son gune kadar bekleyip) bitirirdim isimi. Yok simdi o luks.
"Ac miyim acaba? Acimdir herhalde. Peki yeterince su ictim mi?" gibi monologlar sahiden komik geliyor.
Boyle iste. Uzun zaman evde durup ayni seyi yapinca anlatacak cok da fazla bir sey olmuyor. Yeni konularla donerim umuduyla :)
bu super-Phd kiyafeti gercekten var mi sende?
YanıtlaSilResmi internetten bumustum, bagantisi kaynak yazan yerde verilmis.
YanıtlaSil